Persian(Farsi) Wikipedia Dataset | دیتاست ویکی پدیا فارسی شامل تمامی مقالات فارسی تا تاریخ 12 مرداد 1399

Dataset Feature

Sample

عنوان مقاله: سعدی
ابومحمّد مُشرف الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف، متخلص به سعدی (۶۰۶ – ۶۹۰ هجری قمری)، شاعر و نویسندهٔ پارسی گوی ایرانی است. اهل ادب به او لقب "استادِ سخن"، "پادشاهِ سخن"، "شیخِ اجلّ" و حتی به طور مطلق، "استاد" داده اند. او در نظامیهٔ بغداد – که مهم ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به حساب می آمد – تحصیل و پس از آن به عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد. سعدی سپس به زادگاه خود، شیراز، برگشت و تا پایان عمر در آن جا اقامت گزید. آرامگاه وی در شیراز واقع شده است که به سعدیه معروف است. بیشتر عمر او مصادف با حکومت اتابکان فارس در شیراز و هم زمان با حمله مغول به ایران و سقوط بسیاری از حکومت های وقت نظیر خوارزمشاهیان و عباسیان بود. البته سرزمین فارس، به واسطهٔ تدابیر ابوبکر بن سعد، ششمین و معروف ترین اتابکان سَلغُری شیراز، از حملهٔ مغول در امان ماند. همچنین قرن ششم و هفتم هجری مصادف با اوج گیری تصوف در ایران بود و تأثیر این جریان فکری و فرهنگی در آثار سعدی قابل ملاحظه است. نظر اغلب سعدی پژوهان بر این است که سعدی تحت تأثیر آموزه های مذهب شافعی و اشعری و بنابراین تقدیرگرا است. در مقابل، نشانه هایی از ارادت وی به خاندان پیامبر اسلام مشاهده می شود. سعدی بیش از آن که تابع اخلاق به صورت مطلق و فلسفی آن باشد، مصلحت اندیش است و ازین رو اصولاً نمی تواند طرفدار ثابت و بی چون وچرای قاعده ای باشد که احیاناً در جای دیگری آن را بیان کرده است. برخی از نوگرایان معاصر ایران آثار او را غیراخلاقی، بی ارزش، متناقض و ناهماهنگ قلمداد کرده اند.

مشاهده در ویکی پدیا